تصویر پروانه وشمع را دیده‏اید؟ پروانه ای که دل‏خوش به نور شمع است و مدام در اطرافش پرسه می‏زند .

 اکنون پیش رویتان پروانه‏ایست که با تصمیم جدی ،خود را در آتش انداخته است، دیگر طواف برایش بس بود .

چرخش ،چرخش ،چرخش ،به‏ناگاه ایستاد. چیزی به یادش آمد ،یا نمی‏دانم شاید چیزی دیده بود ،اما هرچه بود نگاهش آتشین شده بود .عزمی راسخ به‏همراه داشت .فریاد زد: ای نور، ای سکوت ،مگر نه عشق است که مرا بسویت کشانیده است ،مگر نه من از تبار نورم و تو آن نور ،و باز سکوت شمع ،و باز پروانه وجودی‏اش بی‏تاب نگاهش شد .و باز از بی‏تابی در طواف ،پروانه می‏خواست به نور شمع برسد ،اگرچه در طوافش بود ،اما این طواف رسیدن به  احساس نور نبود .بلکه دیدن بود .او نور را دیده بود .اما احساس نکرده بود .این‏بار میخواست احساسش کند ،

او باید از همه چیز می‏گذشت ،همه چیز را از یاد می‏برد ،آن‏چه داشت و آن‏چه نداشت ،و این‏بار بود که او ایستاد .دیگر طواف نکرد ،بلکه خود را با چشمانی باز در آتش انداخت ،نه آتش که نور ،آن‏چنان اتش عشقی بود که پروانه را سوزاند .و من این‏بار بود که در آتش نورش سوختم .سوختن همان آرزوی من بود .